RED Special με White Stripes αποκλειστικά στον RED 96.3

Με αφορμή την κυκλοφορία του "The White Stripes Greatest Hits", γνωστό και ως "My Sister Thanks You and I Thank You: The White Stripes Greatest Hits", o RED 96.3 εξασφάλισε μία συνέντευξη εφ' όλης της ύλης με το πιο ανατρεπτικό ντουέτο των '00s! 

Δείτε την εδώ 👇 

Διάβασέ την εδώ 👇 

Jack White: Νομίζω ότι η μεγαλύτερη παρανόηση κρύβεται στο ότι, εξαιτίας του τρόπου που παρουσιαζόμαστε, τα χρώματα της μπάντας, το ότι είμαστε αδέλφια, και το γλυφιτζούρι, ο κόσμος θεωρεί ότι όλα όσα αφορούν στους White Stripes είναι προμελετημένα. Ο τρόπος που είμαστε στημένοι πάνω στη σκηνή και ο τρόπος που παρουσιαζόμαστε και είμαστε ντυμένοι είναι προμελετημένος. Αλλά αυτό ήταν πριν από 10 χρόνια. Δεν ήταν ότι είπαμε οκ, αυτό θα κάνουμε. Αλλά όταν έχει να κάνει με τη μουσική, τίποτα δεν είναι προμελετημένο. Η μουσική έχει το πάνω χέρι. Είναι κρίμα να το πιστεύει ο κόσμος αυτό. Επειδή φοράμε κόκκινα, άσπρα και μαύρα ρούχα στη σκηνή, αυτό σημαίνει ότι και τα τραγούδια τα γράψαμε πάνω σε ένα χαρτί, οργανωμένα με μαθηματική ακρίβεια. Όταν συμβαίνει κάτι, όλοι προσπαθούν να το εξηγήσουν κάπως, ειδικά εμάς... "Α, αυτό συμβαίνει επειδή είναι αδέλφια. Είναι επειδή φοράνε κόκκινα, άσπρα και μαύρα ρούχα. Επειδή είναι μοδάτοι και όλα είναι τεχνάσματα". Κάποτε το είδα γραμμένο στο περιοδικό Spin, «τα πάντα σχετικά με τους White Stripes είναι ένα ψέμα». Την ίδια στιγμή, βέβαια, η αγαπημένη μου ατάκα που έχει γραφτεί ποτέ για την μπάντα, κάποιος έγραψε «Οι White Stripes είναι την ίδια στιγμή η πιο ψεύτικη μπάντα του κόσμου και η πιο αληθινή μπάντα του κόσμου». 
 

Jack White:  Κάποια πράγματα μπορεί να σε ξεζουμίσουν. Πριν βγω στη σκηνή, υπήρχε ο ενθουσιασμός για το πώς θα ήταν να βγω πάνω στη σκηνή. Ή εάν απλά ηχογραφούσα τραγούδια, αυτό θα ήταν κάτι διαφορετικό. Δεν έχω πλέον αυτές τις εμπνεύσεις. Δέκα χρόνια μετά, δουλεύω ακόμη μέσα στο ίδιο κουτί. Το ένα μέρος του εγκεφάλου μου έχει κουραστεί να προσπαθεί να σκεφτεί πράγματα μέσα σε αυτό το κουτί, αλλά πιέζω τον εαυτό μου να το κάνει γιατί ξέρω ότι μπορεί να βγει κάτι καλό, εάν δουλέψω σκληρά. Η έμπνευση, το εργασιακό καθήκον, πηγαίνουν μαζί. Καμιά φορά δεν έχεις έμπνευση. Καμιά φορά είναι απλά δουλειά που πρέπει να κάνεις. Και όταν τελειώνεις, λες «αυτό είναι καλό, είναι πολύ καλό», και προχωράς. Αυτό είναι. Δεν ξυπνάς κάθε μέρα και τα σύννεφα ανοίγουν και έχεις φοβερή έμπνευση να γράψεις τραγούδια. Μερικές φορές χρειάζεται να πιεστείς να δουλέψεις και ίσως προκύψει κάτι καλό. Είτε σου αρέσει, είτε όχι, γράψε μερικά τραγούδια και ηχογράφησέ τα. Πίεσε τον εαυτό σου. Κλείστε μόνο 4 ή 5 μέρες στο studio και πίεσε τον εαυτό σου να ηχογραφήσει ένα άλμπουμ μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα. Τα deadlines σε κάνουν δημιουργικό. Αλλά οι ευκαιρίες και το να λες στον εαυτό σου ότι έχει όσο χρόνο θες, έχεις τα πάντα, αυτό σκοτώνει τη δημιουργικότητα. 
Στη σκηνή χρησιμοποιώ τις ίδιες κιθάρες που είχα και δέκα χρόνια πριν. Μου αρέσει να δυσκολεύω τον εαυτό μου. Για παράδειγμα, εάν μου πέσει μία πένα, για να πάρω άλλη πένα πρέπει να πάω πίσω στη σκηνή. Δεν τις έχω κολλημένες στο μικρόφωνό μου. Ή το organ είναι τόσο μακριά από εμένα που πρέπει να σκύψω για να παίξω διαφορετικά κομμάτια ενός τραγουδιού. Δεν το έχω δίπλα μου. Το έχω πάντα πιο μακριά, για να δουλέψω πιο σκληρά. Όλα αυτά τα πράγματα, αυτά τα μικρά πράγματα, που είναι εκατοντάδες, όλες αυτές οι κιθάρες που χρησιμοποιώ δεν είναι καλοκουρδισμένες, δεν είναι οι κιθάρες που παίζουν οι περισσότερες μπάντες, και κάνω πολλά τέτοια μικροπράγματα γιατί κάνουν πιο έντονη την κατάσταση. Δεν υπάρχει λίστα με τραγούδια όταν παίζουμε. Κάθε συναυλία έχει τη δική του ζωή. Αυτό είναι σημαντικό. Όταν βγαίνεις στη σκηνή και είναι όλα προγραμματισμένα τέλεια, τίποτα δεν θα συμβεί. Θα κάνεις μία βαρετή συναυλία. Γι’ αυτό όλα αυτά ήταν πάντα ένα σημαντικό κομμάτι των White Stripes, όλοι αυτοί οι περιορισμοί ήταν για να πιέσουμε τους εαυτούς μας να δημιουργήσουν. Το να φοράμε μόνο κόκκινο, άσπρο και μαύρο, ή το πώς παρουσιαζόμασταν, η κιθάρα και τα drums και τα φωνητικά, οι στίχοι και η μελωδία και ο ρυθμός, όλα είχαν να κάνουν με τον αριθμό 3. Όλα αυτά μας πίεζαν να είμαστε δημιουργικοί. 

Jack White:  Meg, μπορείς επιτέλους να πεις σε όλον τον κόσμο, ειλικρινά και μια για πάντα, ότι οι άνθρωποι που νομίζουν ότι ποτέ δεν σε αφήνω να μιλήσεις όταν δίνουμε συνεντεύξεις. Βασικά, πες τους τη γνώμη σου γι΄ αυτό. 
Meg White: Είμαι ήσυχη.
Jack White:  Δεν μπορεί καν να απαντήσει αυτή την ερώτηση. Οπότε, για τα πρακτικά, θες να πεις ότι ο Jack δεν μονοπωλεί τις συνεντεύξεις, ή μιλάει όταν μιλάς εσύ. Αν σου έλεγε ο κόσμος ότι ο Jack δεν σε αφήνει ποτέ να μιλάς, τι θα τους απαντούσες;
Meg White: Θα τους έλεγα ότι εσύ δεν έχεις καμία σχέση με αυτό. 
Jack White:  Το ακούσατε πρώτοι εδώ!

Jack White:  Στο Detroit μας αγκάλιασαν. Πολλοί έρχονταν να μας δουν μετά το Battle. Ήταν πολύ ενδιαφέρον για εμάς, δεν το περιμέναμε. 
Meg White: Είναι αλήθεια.
Jack White:  Δεν ξέρω εάν στ’ αλήθεια τους άρεσε η μπάντα, ή εάν ήταν απλά περίεργοι να έρθουν να μας δουν. 

ΕΡΩΤΗΣΗ: Τι θυμάστε από την πρώτη συναυλία σας στο Gold Dollar Bar, το 1997;

 Jack White:  Θυμάμαι ότι ήταν άλλοι 7 ή 8 άνθρωποι εκεί. Παίξαμε τρία τραγούδια. Νομίζω το “Love Potion #9”, που το κάναμε “Love Potion #10”. To "Jimmy the Exploder" και το "Screwdriver". H μπάντα μετά από εμάς έπαιξε μία διασκευή του “Born To Be Wild”. Μετά ήμασταν τόσο μεθυσμένοι και καθόμασταν στο bar με τον Neil, τον μπάρμαν. Στην αρχή το τραγούδι ήταν ωραίο, αλλά με το που ξεκίνησαν να τραγουδάνε “Get your motor running/ head out on my assh*&@!”, δεν καταλάβαμε ποτέ τι εννοούσαν... 

Jack White:  Είναι αστείο, διάβασα μία κριτική για το άλμπουμ μας που μόλις βγήκε κι έλεγε «Είναι ένα πολύ καλό άλμπουμ αλλά πόσο ακόμη θα αντέξει αυτή η μπάντα;», το οποίο είναι αστείο, γιατί αυτό έλεγαν και όταν βγάλαμε το πρώτο μας άλμπουμ κι αυτό εδώ είναι το έκτο. Είναι αστείο, γιατί ο κόσμος από τη μία βλέπει το ταλέντο, αλλά από την άλλη λέει αυτό δεν πρόκειται να διαρκέσει, θα έχει μία κορύφωση και θα ξεφουσκώσει. Οπότε είναι αστείο που εμείς συνεχίζουμε και τους διαψεύδουμε. Εάν ακούσεις ένα άλμπουμ των White Stripes, συμβαίνουν πολλά διαφορετικά πράγματα, πολλά διαφορετικά είδη τραγουδιών, οι προσωπικότητές μας είναι μέσα σε αυτά. Νομίζω ότι ο εγκέφαλος αρχίζει να το ξεχνάει αυτό, όταν το κάνουν μόνο δύο άνθρωποι.  

#REDSpecial #REDinterviews #RED963 #itsREDitrocks